Rekrutacja do przedszkola w 2023 roku [terminy, kryteria, rekrutacja uzupełniająca] 14 lutego 2023. Prawo do miejsca w przedszkolu przysługuje wszystkim 3-, 4- i 5-latkom. Dla 6-latków przedszkole (zerówka) jest obowiązkowe. Dowiedz się, jak zapisać dziecko do przedszkola. Czy 16 latek musi chodzić do szkoły? Wynika z unormowań art. 70 Konstytucji, który gwarantuje prawo do nauki. Obowiązek szkolny dziecka rozpoczyna się z początkiem roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym dziecko kończy 7 lat, oraz trwa do ukończenia szkoły podstawowej, nie dłużej jednak niż do ukończenia 18. roku życia. Witam serdecznieJestem mamą 3-latka, który w tym roku poszedł do przedszkola. Od paru dni dziecko w nocy przez sen mówi, że nie chce do przedszkola, woła mnie "mamo gdzie jesteś". Do tej pory był w domu pod opieką dziadków i nie było problemu.Podczas pierwszych dni w przedszkolu płakał podczas rozstania ze mną, ale noce przesypiał pozatym może on nie jest gotowy na przedszkole w końcu nie ma jeszcze 3 lat a ja siedze w domu na L4 od gina bo jestem w 16 tyg. ciaży… Ale nie wiem czy gin mi przedłuży zwolnienie…. Gdybym miała pewność że bede mieć zwolnienie do końca ciąży to chyba bym go zabrała z przedszkola i siedział by ze mną rok w domku a tak nie Przykładowo dokumenty organizacyjne placówki mogą zawierać zapis, że rodzice przysługuje uprawnienie do udzielenia upoważnienia do odbioru dziecka z przedszkola osobie, która ukończyła np. 16 lat. Warto również zadbać, by rodzice podpisali oświadczenie, że ponoszą odpowiedzialność za dziecko odebrane przez upoważnioną osobę Pamiętajmy, że warto poświęcić swój czas na rozmowę z dzieckiem o przyczynach niechęci chodzenia do przedszkola. Nie ważne jak będziemy z własnymi dziećmi rozmawiać, ważne, aby go słuchać, gdyż dziecko zaufanej osobie jest w stanie powiedzieć naprawdę wszystko. Nie zostawiajmy naszych dzieci samych ze swoimi problemami. fXtSB. Twoje dziecko płacze, marudzi i wymusza na tobie, żeby tylko nie musiało iść do szkoły? Każdy poranek kończy się sceną, tupaniem nogami i krzykiem przed drzwiami szkoły? A może ma koszmary senne albo skarży się, że dokuczają mu inne dzieci? Początki roku szkolnego są niezmiernie trudne dla całej rodziny. Nagle wszystko się zmienia. Koniec wakacyjnej laby i rozpieszczania u dziadków, a początek ciężkiej pracy zarówno dla nas, jak i naszych pociech. Niepokój związany z tą nową sytuacją jest nieunikniony. Jednak im więcej stresu wokół codziennych wypraw do szkoły, tym trudniej będzie dziecku dostosować się do sytuacji. ROZSTANIE Z RODZICEMPRZEMOC W SZKOLETRUDNA AKLIMATYZACJAPARASOL OCHRONNY ROZSTANIE Z RODZICEM Kto się boi bardziej Skuteczną pomoc zawsze poprzedza trafna diagnoza. Dlatego tak ważne jest przyjrzenie się dziecku i ocena, co może być przyczyną jego niechęci do szkoły. Najczęściej spotykaną jest lęk dziecka, wzmacniany lękiem rodziców, co psychologia określa mianem lęku separacyjnego. Jest to strach dziecka przed rozstaniem z opiekunem, strach, jak sobie poradzi bez objęć mamy i silnego uścisku dłoni taty. Rodzic może nieświadomie zasilać ten strach, a wtedy jego własne obawy wywołują gwałtowne reakcje dziecka. Objawy mogą być różne. Płacz, histeria, zatrzymywanie rodziców. Dziecko często nie potrafi wyjaśnić, dlaczego nie chce iść do szkoły. Czasem próbuje tłumaczyć, że boi się, że sobie nie poradzi, że dzieci go nie lubią, że się z niego śmieją. Takich wyjaśnień nigdy nie należy bagatelizować. Szczera rozmowa z nauczycielem może pomóc zweryfikować, czy opisywane przez dziecko zdarzenia faktycznie mają miejsce w szkole, czy też przyczyny jego problemu mają inne podłoże. W przypadku lęku separacyjnego, największym problemem jest samo rozstanie z rodzicem. Później, już w klasie, dziecko najczęściej potrafi się odnaleźć. Uczy się, pracuje w grupie, bawi się z innymi. Zdarza się jednak, że maluchowi tak trudno jest przełamać lęk, że przez długi czas nie jest w stanie uczestniczyć w normalnym życiu szkolnym. Wtedy konieczna jest wizyta całej rodziny u psychoterapeuty w celu diagnozy i terapii. Wnikliwy terapeuta zasięgnie informacji na temat zachowań dziecka nie tylko od niego samego oraz jego rodziców, ale też z placówki szkolnej, do której uczęszcza. Terapia – czy to coś dla nas Strach dziecka nigdy nie jest samoistny. Dlatego terapia lęku separacyjnego obejmuje całą rodzinę i wymaga zmiany postępowania każdego z domowników. Najczęściej psychoterapia jest wystarczająca, ale niekiedy potrzebna jest także farmakoterapia zlecona przez lekarza psychiatrę. Czasem rodzicom trudno zdecydować, czy to jeszcze czas na próby opanowania sytuacji na własną rękę, czy może to już moment na bardziej zdecydowane działania. Psychoterapeuci są zgodni, że nie warto zwlekać z pójściem po pomoc. Im dłużej dziecko jest w trudnej dla niego emocjonalnie sytuacji, tym niższą ma samoocenę, i tym bardziej jest narażone na brak akceptacji ze strony kolegów. W ten prosty sposób koło się zamyka i dziecko zamiast wdrażać się w życie szkolne, ciągle koncentruje się na swoich nerwach i lęku. PRZEMOC W SZKOLE Uzasadniony strach A co, jeśli twoje dziecko nigdy nie miało problemu z rozstawaniem się z tobą, zawsze chętnie chodziło do szkoły, miało dobre relacje z innymi uczniami, a nagle ze smutkiem opowiada o szkole lub wręcz nic nie chce o niej mówić? Taka zmiana zachowania to alarm, że z twoją pociechą może się dziać coś złego, że ktoś wyrządza jej krzywdę. Przemoc w szkole może przybierać różne formy. To nie zawsze napaści fizyczne, ale często zastraszanie, ataki słowne, czasem przemoc na tle seksualnym. Jeżeli twoje dziecko boi się mówić i masz wątpliwości, co się z nim dzieje, koniecznie zaalarmuj wychowawcę, który codziennie obserwuje zachowania uczniów. TRUDNA AKLIMATYZACJA Nowe miejsca, nowi ludzie Może się również zdarzyć, że przyczyna problemu twojego dziecka tkwi w nim samym. Być może twoja pociecha ma trudności z wejściem w grupę, jest nieśmiała i trudno jej znaleźć przyjaciela. Chroniczna samotność, podobnie jak przemoc, może być dla kilkuletniego dziecka ogromnym obciążeniem. Wtedy jedynym rozwiązanie może się wydawać przeniesienie malucha do innej szkoły. Zanim jednak podejmiemy tak poważną decyzję, porozmawiajmy z personelem z placówki, zwróćmy się po pomoc do psychologa i dopiero wtedy poszukajmy rozwiązań. Czasem zmiana szkoły rzeczywiście okazuje się nieunikniona, ale niekiedy wystarczy interwencja wewnątrz placówki. Kiedy więc twoje dziecko nie chce pójść do szkoły, kiedy szkoła wydaje się być jego wrogiem, a nie sprzymierzeńcem, przede wszystkim sprawdź, dlaczego tak się czuje. Jeśli maluch wyolbrzymia problem i próbuje jedynie skupić na sobie całą twoją uwagę, nie pozwól sobie wpaść w pułapkę nadopiekuńczości. Jednak jeżeli dostrzegasz realny problem, pomóż mu. Niech twoje dziecko wie, że dorośli zawsze wyciągną do niego pomocną dłoń. Niech wie, że nie jest samo i że zawsze może na ciebie liczyć. PARASOL OCHRONNY Czyli co najbardziej chroni twoje dziecko przed stresem w szkole : – dobra atmosfera w placówce i ciepłe relacje z nauczycielami to antidotum na stres malucha, – pozytywne doświadczenia z poprzednich szkół sprawią, że twoje dziecko będzie lepiej nastawione na nowe miejsca i nowych ludzi, – twoja stabilność psychiczna jest podstawą zdrowia psychicznego twojego dziecka – im lepiej rodzic panuje nad własnym lękiem, tym mniej lękliwe będzie dziecko, – dowartościowany i obyty społecznie młody człowiek będzie bardziej odporny psychicznie na nowości, jakich doświadcza i będzie doświadczał w życiu, – dobra współpraca szkoły i rodziców jest niezbędna, kiedy pojawia się problem: pomoże ustalić jego przyczyny, ale też sposób działania i procedury, które zapewnią dziecku pomoc w szybkiej adaptacji. Najnowsze Powiązane Jeśli podoba Ci się ten artykuł, udostępnij go swoim znajomym. fot. Adobe Stock Posyłasz dziecko do przedszkola i wydaje ci się, że dzięki temu szybciej będzie się rozwijać, zdyscyplinuje się i uspołeczni, ale w rzeczywistości dziecko nie współpracuje z grupą i bawi się w samotności? To problem wielu rodziców, którego podłoże leży często w osobowości dziecka, ale może też być efektem np. zaburzeń integracji sensorycznej. Dziecko w przedszkolu zachowuje się inaczej niż w domu To oczywiste, ale wielu rodziców dziwi, kiedy słyszą od przedszkolanki, że dziecko np. nie zjadło pomidorówki, rzucało klockami w koleżankę czy odmówiło wspólnej zabawy przy muzyce. Dzieci w przedszkolu zachowuje się inaczej niż w zaciszu domowym - jest to dla nich przestrzeń tymczasowa i trochę potrwa, zanim uznają ją za bezpieczną. Czy to możliwe, że maluch przeszkadza w prowadzeniu zajęć, psuje dzieciom zabawę, wścieka się na leżakowaniu, nie jest w stanie poczekać na swoją kolej w zabawie? A poza tym zbyt energicznie wbiega na dzieci, ściska je, ciągnie za ręce, popycha. Maluchy się skarżą, nie chcą się z nim bawić... Takie scenariusze spotykają rodziców kilkulatków w każdym przedszkolu. Mogą wynikać z nadpobudliwości lub osobowości. Być może dziecko ma mnóstwo energii, którą musi jakoś wyładować. Jeśli przyczyną jest jedynie żywa osobowość, malec musi nauczyć się przestrzegania zasad panujących w przedszkolu – możesz mu w tym pomóc, wprowadzając taki sam zestaw reguł do domowego życia. Warto też sięgnąć po pomocne książki o tematyce przedszkolnej, które możecie czytać codziennie przed snem, np. „Kicia Kocia w przedszkolu”, „Zuzia idzie do przedszkola”, „Ignacy idzie do przedszkola”, „Feluś i Gucio wiedzą jak się zachować”. Jeśli jednak zachowanie dziecka znacznie odbiega od tego, co prezentują rówieśnicy, skontaktuj się z psychologiem. W placówkach przedszkolnych powinnaś mieć do dyspozycji spotkanie ze specjalistą, z logopedą czy terapeutą, ale pamiętaj, że dziecko przy tobie jest naprawdę sobą, a jego zachowania przedszkolne mogą wynikać z próby odnalezienia się w grupie, zwrócenia na siebie uwagi. Niekiedy przedszkolak wraca do domu z pakietem nowych umiejętności i słów - potrafi pokolorować wiewiórkę, określić twój obiad jako „wybitnie znakomity” lub... piszczeć, krzyczeć czy uderzać głową w ścianę. Może to być przejaw próby odreagowywania i związany z emocjonalnym czasem, np. lękiem separacyjnym. Niepokojące zachowania u ok. 3-latków są często „diagnozowane” jako histeria u dziecka. fot. Adobe Stock Wolniej, gorzej, mniej dokładnie Co prześladuje rodziców przedszkolaka? Brak postępów w danej dziedzinie lub niechęć do niektórych aktywności. Wielu rodziców odbierając dziecko z przedszkola, przygląda się wywieszonym na korytarzach pracom plastycznym dzieci, które są podpisane przez nauczycielki i... porównuje zdolności swojego dziecka z umiejętnościami rówieśników. Ewidentnie dziecko odstaje od grupy w przedszkolu. Gdy widzisz wystawę prac jego i kolegów z grupy, jesteś zadziwiona – obrazki twojego malca są o niebo gorsze. Wyglądają jak bazgroły, kolorowanie jest niestaranne, wyklejanka niedokończona. A wychowawczyni mówi, że twoje dziecko nie zapamiętuje wierszyków, nie wycina, odmawia rysowania szlaczków, niechętnie zabiera się do prac plastycznych. Nigdy też nie zabiera głosu ani nie odpowiada na pytania. Kiedy rodzic słyszy od opiekunki, że dziecko nie współpracuje na zajęciach z ceramiki, nie uczestniczy w lepieniu z plasteliny czy niechętnie układa puzzle, zapala mu się czerwona lampka. W rzeczywistości może... nie ma na to ochoty? Może nie jest to obszar jego zainteresowań? Pamiętaj, że masz do czynienia z małym człowiekiem, który ma swoje preferencje i ulubione zabawy. Warto, by należały do nich „te rozwojowe” czynności, ale możliwe, że na te przyjdzie jeszcze czas. Choć teraz nie sięga po kredki, to wcale nie oznacza, że w pierwszej klasie nie wróci z „szóstką” z plastyki. Niemniej jednak nie wyłączaj czujności. Możliwa przyczyna takiego wzmożonego zachowania to czasem słaba koordynacja wzrokowo-ruchowa i brak wystarczającego treningu rączek we wcześniejszych latach. Powodem kłopotów przy wykonywaniu prac plastycznych, może być także zaburzenie integracji sensorycznej. Jeszcze inną opcją jest opóźnienie rozwoju intelektualnego. Uwaga, cokolwiek jest przyczyną problemów, trzeba to sprawdzić. Im szybciej dziecko trafi do psychologa, tym szybciej dowiesz się, co jest przyczyną jego trudności i poznasz sposoby na to, żeby skutecznie pomóc dziecku. Pamiętaj, że im wcześniej pedagog zacznie pracę wyrównawczą z maluchem, tym lepsze będą jej efekty! Zapewnij swojemu dziecku prawidłową stymulację do rozwoju. Dostępny w 5 10 15 kod rabatowy na zabawki i pomoce naukowe Ci to umożliwi. Dziecko nie integruje się z grupą Każdy rodzic ma poczucie, że jego dziecko jest niezwykłe, ale kiedy słyszy komunikat, że maluch bawi się „inaczej”, a nie tak „zwyczajnie”, to w pewien sposób zaczyna się denerwować. Rodzice jedynaków często stawiają maluchy na piedestale, a tym trudniej odnaleźć się w grupie. Wydaje ci się, że twoje dziecko jest znacznie poważniejsze i dojrzalsze od rówieśników, nie wygłupia się, nie biega na oślep, drażni go śmiech innych i dziwi się, czemu większości podoba się jakiś dowcip? Możliwa przyczyna takiego zachowania to trudności w nawiązaniu relacji, zamknięcie się we własnym świecie, problem ze zrozumieniem relacji i zasad społecznych, ale może wciąż wiązać się ze wspomnianymi już zaburzeniami integracji sensorycznej lub... etapem! Pamiętaj, że 3-5 latek ma swoje preferencje i swoje zdanie. To, że dziecko nie integruje się z grupą, może być związane z jego osobowością outsidera - nie każdy maluch szuka kontaktu z rówieśnikiem, ale może szukać go... ze starszym dzieckiem lub dorosłym, przy którym czuje się bezpiecznie. Jeśli jednak problem jest narastający, dziecko nie chce po wizycie w przedszkolu rozmawiać o swoim dniu, opowiadać o relacjach i innych osobach, kontakt z psychologiem pomoże mu się otworzyć i postawić prawidłową diagnozę. Być może szansę na podjęcie terapii, która ułatwi twojemu maluchowi funkcjonowanie w grupie. Zwróć też uwagę na swoje relacje z innymi - może dziecko poprzez obserwowanie rodziców wyciąga swoje wnioski? fot. Adobe Stock Dziecko w przedszkolu jest wycofane i izoluje się Twój malec nie jest duszą towarzystwa. Nie zaczepia dzieci, czeka, aż ktoś podejdzie do niego i zaproponuje zabawę. W przedszkolu jest wyraźnie z boku grupy, bawi się sam, nie ma kolegów. Ma trudności w zaangażowaniu się w zabawę, problemem jest nawet siadanie w kółku. Smyk albo siedzi sam przy stoliku, albo trzyma blisko przedszkolanki. Czuje się niepewnie, gdy ta znika z pola i wycofanie mogą być wpisane w osobowość dziecka. Mogą także wynikać z niskiej samooceny lub cechy, która utrudnia inicjowanie kontaktu, np. wyraźnej wady wymowy, jąkania, dużej wady wzroku. Jeśli twoje dziecko jest taką cichą myszką, możesz wspólnie z psychologiem zastanowić się, jak wzmocnić jego samoocenę, uczyć nawiązywania kontaktów, odważniej bawić się z dziećmi i pewniej czuć w grupie. Być może rozwiązaniem będzie trening umiejętności społecznych w małej grupce pod okiem specjalisty, a może źródłem problemu jest brak właściwej adaptacji w przedszkolu i rozmowy na linii rodzic-dziecko? 15 minut dziennie nawet zdawkowej wymiany zdań może sukcesywnie zachęcić dziecko do otwarcia się na przedszkole. W domu często jest na pierwszym miejscu, w przedszkolu - jest jednym z wielu. Bycie członkiem zespołu, nie podoba się niekiedy nawet dorosłym indywidualistom. Nim zaczniesz szukać pomocy u specjalisty, obserwuj dziecko przez kilka tygodni. Możliwe, że nie chce chodzić do przedszkola, bo nie radzi sobie z np. zajęciami z plasteliną lub tęskni za mamą i tatą, odczuwa presję. Czasem źródłem niechęci i izolacji jest jedzenie w przedszkolu, które mu nie smakuje. Warto próbować rozmawiać z dzieckiem, podsuwać mu książki o tematyce przedszkolnej i chwalić za każde osiągnięcie. Artykuł pierwotnie opublikowany na zlecenie Edipresse. Zobacz też: Kiedy udać się z dzieckiem do neurologopedy6 rad, jak wspierać dziecko w rozwojuNa czym polega metoda kanapki w wychowaniu dzieci Porady naszych EkspertówOd kiedy mój pięcioletni synek zraził się w przedszkolu do pani logopedy nie chce wcale do niego chodzić nawet, gdy go zapewniam, że gdy tam pójdzie to wtedy nie będzie tam pani logopedy. Logopeda ćwiczyła z synkiem, ponieważ jego wymowa wymaga tych ćwiczeń, ani ja, ani pani przedszkolanka, ani nikt nie wie, co mogło być przyczyną tego, że on tak panicznie boi się przedszkola, wszyscy twierdzą, że nic takiego się nie stało, a on mówi mi cały czas, że boi się, że gdy tam zostanie to ta pani przyjdzie. Próbowałam już różnych sposobów, przekonywałam, nawet chodziłam razem z nim do przedszkola, ale teraz nawet ze mną nie chce tam iść, gdy mówię mu, że zbieramy się do przedszkola to zaczyna tak okropnie histeryzować, że w żaden sposób nie mogę go przekonać do wyjścia. Ta sytuacja trwa od początku lutego, i bardzo mnie martwi, ponieważ do tej pory przez rok czasu synek chodził bardzo chętnie do przedszkola, pani przedszkolanka bardzo jest z niego zadowolona, bardzo dobrze się rozwija pod wpływem przedszkola, i tak mi się wydaje, że on bardzo chce wrócić do tego przedszkola, ale z drugiej strony panicznie się tego boi. Chcę powiedzieć, że to jest tylko strach przed panią logopedą. Bo ani pani przedszkolanki, ani kolegów się nie boi. Gdy zostawałam z nim w przedszkolu to z każdą prośbą zwracał się do pani nie do mnie, również z panią wychodził do ubikacji, ale gdy ja wychodziłam to stał w drzwiach i patrzył czy ja wrócę z powrotem czy pójdę do domu. Jestem bardzo załamana tym wszystkim i naprawdę nie wiem już, co mam robić. Teraz nie wiem czy dobrze, ale zrobiliśmy przerwę i nie chodzimy do przedszkola, mam zamiar wrócić z powrotem po świętach Wielkanocnych, ale gdy mówię o tym synkowi to on pyta czy pójdę tam z nim. Bardzo proszę panią o pomoc i poradę, ponieważ oboje z mężem nie wiemy już, co mamy robić, jak go przekonać, aby on zostawał w tym przedszkolu. Boję się też, że gdy będę z nim zostawała to on z kolei się do tego przyzwyczai. Parę razy było tak, że mogłam iść godzinkę szybciej i potem go odbierałam i było w porządku, a parę razy pozwolił mi wyjść, ale co chwilę pytał panią, kiedy mamusia albo babcia po niego przyjdzie i co chwilkę wychodził do ubikacji sikać. Jeszcze raz bardzo proszę panią o szybką pomoc. Z góry dziękuję. Pytanie przysłała pani Małgorzata Witam serdecznie, W mailu kilka razy zaznaczyła Pani, że dziecko boi się chodzić do przedszkola z powodu Pani Logopedy. Wnioskuję jednak, że po tej informacji dziecko było kilka razy w przedszkolu ale ani razu nie poszło już do Logopedy. Wobec czego powinno było doświadczyć, że zagrożenie przestało istnieć. W tej sytuacji lęk powinien był się obniżyć. Jego utrzymywanie się świadczy, że dziecko boi się czegoś innego, ale nie potrafi tego nazwać. To dosyć charakterystyczne dla dzieci w wieku Pani synka. One często nie potrafią wskazać właściwej przyczyny i szukają czegoś co wydaje się najbardziej prawdopodobne. Jednocześnie czytam w mailu, że dziecko pyta kiedy Pani wróci, czy wróci, o to samo pyta gdy ma po niego przyjść babcia … wnioskuję więc, że dziecko z jakiegoś powodu poszukuje bliższego, częstszego kontaktu z Panią. Proszę się zastanowić ile czasu spędza Pani z dzieckiem i w jaki sposób. Jak często dziecko otrzymuje Pani uwagę bez większego powodu, dla zabawy a nie dlatego, że jest pora posiłku, toalety, że dziecko coś zbroiło itd. Jak długo maluch przebywa w przedszkolu? Proszę spróbować dziennie wygospodarować czas dla dziecka. Wystarczy ok. 15 min. Ważne jednak by był to czas zabawy, mile spędzony, tylko z Panią. można dziecko poinformować, że taki czas będzie się pojawiała po każdej jego wizycie w przedszkolu. Niestety nie pochwalam decyzji zatrzymania dziecka w domu. W ten sposób pokazała mu Pani, że płaczem, histeriami jest w stanie na Pani wymóc to na czym mu zależy. Próba odstawienia dziecka do przedszkola będzie tym trudniejsza, gdyż dziecko będzie próbowało, czy i tym razem Pani się nie złamie. W tej decyzji utwierdza mnie również Pani informacja, że dziecko lubiło chodzić do przedszkola i dobrze się w nim rozwijało. Przed Panią trudny moment, kiedy dziecko będzie wpadało w histerie na hasło „Przedszkole”. Jeśli chce Pani zakończyć ten problem, proszę uwierzyć, że dziecku w przedszkolu było dobrze i przestać mu ustępować. Polecam bajki na pokonanie lęku związanego z rozstaniami, znajdzie Pani takie w książce „Krótkie opowiadania na pokonanie strachu”. Jednocześnie każdorazowo proszę powtarzać dziecku, że ma ono prawo płakać i się smucić, ale nie zmieni to faktu, że musi pójść do przedszkola. Proszę też pamiętać, że taka sytuacja będzie najprawdopodobniej trochę trwała i tylko od Pani konsekwencji w postępowaniu zależy jak długo. Życzę cierpliwości i powodzenia Marta Żysko-Pałuba psycholog dziecięcy Portal ma przyjemność współpracować z gronem ekspertów, jednak często problemy wymagają pilnej lub dodatkowej porady medycznej. nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z zastosowania informacji zawartych w niniejszym serwisie. Zalecamy bezpośredni kontakt ze specjalistą w celu konsultacji danego problemu. Po zgłoszeniu pytania, zostanie ono po akceptacji redakcji umieszczone wraz z odpowiedzią konkretnego eksperta. Co robić, gdy dziecko nie chce chodzic do przedszkola? Stres przedszkolny to naturalna reakcja dziecka, które idzie po raz pierwszy do przedszkola. Po kilku tygodniach zwykle jednak płacz i protesty mijają, dziecko przyzwyczaja się do przedszkola i chętnie do niego chodzi. Co jednak, gdy niechęć do przedszkola nie mija i dziecko nie chce chodzić do przedszkola? Czasem dziecko wciąż nie może przyzwyczaić się do chodzenia do przedszkola. Płacze, histeryzuje, wymiotuje, skarży się na bóle brzucha. Bywa i tak, że niechęć do przedszkola pojawia się u dziecka nagle, bez wyraźnej przyczyny. Wydaje się, że dziecko lubi przedszkole, kolegów, wychowawczynię, chętnie opowiada o przedszkolnych zabawach i nie może się doczekać kolejnego dnia w przedszkolu. Aż pewnego dnia kategorycznie odmawia pójścia do przedszkola, a wszystkie objawy przedszkolnego stresu wracają. Rodzice są wtedy bezradni, nie wiedzą, co się stało, zwłaszcza, że dziecko nie mówi, dlaczego nie chce już chodzić do przedszkola. Mówi tylko „nie lubię przedszkola”. Przyczyny tego, że dziecko nie chce chodzić do przedszkola, bywają nieoczywiste. >> Jak wybrać najlepsze przedszkole? Co robią dzieci w przedszkolu? Wideo Przyczyny niechęci do przedszkola Dziecko nie czuje się lubiane wśród kolegów. Może chodzić o niemożność odnalezienia swego miejsca w grupie. Jeśli dziecko ma młodsze rodzeństwo, naturalną dla niego pozycją w grupie jest dominacja nad innymi. Jednak w grupie rówieśników nie jest mu łatwo rządzić innymi dziećmi. Dziecko może wchodzić w konflikty z innymi, ponieważ chciałoby mieć najsilniejszą pozycję w grupie. Jeśli dziecko lubi przewodzić grupie, niech bawi się z młodszymi dziećmi np. na podwórku. >> Jak zachęcić dziecko do zabawy z rowieśnikami? Niedopasowanie do grupy. Dziecko w tym wieku ma silną potrzebę upodobnienia się do innych dzieci, najczęściej do dziecka, które dominuje w grupie. Chce mieć takie same zabawki, buty, spinki. Bez nich czuje się mało ważne i niepewne. Jeśli chodzi o drobiazgi, możesz ulec prośbom dziecka o zakup pożądanych przedmiotów, ale nie przesadzaj. Gdy dziecko, do którego chce się upodobnić maluch, przynosi wciąż nowe gadżety, porozmawiaj z wychowawczynią. Dziecko z biegiem czasu stanie się coraz bardziej pewne siebie i silne wewnętrznie i przestanie uzależniać swojego samopoczucia od stopnia upodobnienia się do innych. Bójki i kłótnie z innymi dziećmi. Są normalne w tym wieku – dzieci ustalają hierarchię w grupie. Jednak gdy maluch wciąż skarży się, że kolega go bije, przyjrzyj się temu, ponieważ może to oznaczać, że dziecko rzeczywiście jest ofiarą małego agresora. Dziecko uważa, że w przedszkolu jest nudno. Nudzą się dzieci nieszczęśliwe, a zwykle smutek dziecka wynika z problemów domowych: chorób w rodzinie, kłopotów rodziców, zaniedbań emocjonalnych, nowo narodzonego rodzeństwa. Dziecko zaabsorbowane smutkami nie jest w stanie zaangażować się w zabawę i stąd wrażenie nudy. Najlepszym lekarstwem na taką "nudę" jest poświęcenie uwagi dziecku. Polecamy wideo: Jak przygotować dziecko do przedszkola? Wypełnianie obowiązku edukacyjnego niektórym dzieciom przychodzi z łatwością. Dla innych jest raczej musem niż przyjemnością, ale są też tacy, którzy wręcz buntują się przed nauką. Gdy dziecko nie chce chodzić do szkoły, rodzice zastanawiają się, co jest tego przyczyną. Znalezienie powodu to klucz do rozwiązania zagadki i przywrócenia uczniowi komfortu, pewności siebie oraz radości ze zdobywania wiedzy i przebywania w gronie rówieśników. Niestety odpowiedź na pytanie „dlaczego dziecko nie chce iść do szkoły” nie zawsze jest łatwa do znalezienia. O ile niechęć nie jest efektem nieprzygotowania do klasówki, zmęczenia czy konfliktu z kolegą z ławki, trwa dłużej i niesie za sobą niepokojące zmiany w zachowaniu, powinna być potraktowana poważnie. Czasem w poszukiwaniu pomocy dobrym pomysłem jest udanie się do psychologa dziecięcego. Dlaczego dziecko nie chce iść do szkoły? Kiedy dziecko nie chce chodzić do szkoły, rodzice zaczynają się zastanawiać nad przyczyną tego stanu rzeczy. Z czego bierze się niechęć? Czasem ze zmęczenia, niewyspania, złego samopoczucia. Problem może być całkiem „banalny” i rozmowa z uczniem, ewentualnie z jego nauczycielami pomoże w jego rozwiązaniu. Czasem jednak, zwłaszcza młodsze dzieci, zamykają się w sobie i nie potrafią lub nie chcą wytłumaczyć swojej antypatii. Tymczasem powodów, dla których dziecko nie chce chodzić do szkoły może być całkiem sporo. Najczęściej należy do nich: tęsknota za rodzicami,problemy z nawiązywaniem i podtrzymywaniem relacji z rówieśnikami,odstawanie od grupy ze względu np. na odmienny wygląd czy specyficzny styl bycia,prześladowanie przez rówieśników,nielubienie nauczyciela,strach przed poniesieniem konsekwencji złego zachowania,dążenie do bycia najlepszym, które nie zawsze się udaje,kłopoty z koncentracją i nadmierna ruchliwość utrudniająca siedzenie w ławce,kłopoty ze wzrokiem/słuchem,brak zrozumienia materiału, zaległości w nauce. Jak widzisz większość powodów jest dosyć poważna i dość dobrze tłumaczy sytuację, w której dziecko nie chce chodzić do szkoły. Co robić, aby mu pomóc? Unikanie placówki jest niemożliwe, a wagarowanie prowadzi do zaległości. Zamiast uciekać Twoja pociecha powinna poczuć się na tyle silna i pewna siebie, że będzie w stanie stawić czoła swoim demonom. Niezbędnego wsparcia muszą dziecku udzielić rodzice, a czasem też specjalista. Sprawdź: Pierwsza wizyta u psychologa dziecięcego. Kiedy dziecko płacze, buntuje się, symuluje choroby i robi wszystko byle tylko uniknąć szkoły, atmosfera w domu staje się bardzo trudna do zniesienia. Jako rodzic chcesz dla pociechy tylko tego, co najlepsze, ale nie możesz w nieskończoność wypisywać usprawiedliwień. Nie tędy droga! Zacznij od znalezienia odpowiedzi na przyczynę zmiany zachowania, a potem dowiedz się, co zrobić, jak dziecko nie chce chodzić do szkoły. Na tym etapie: rozmowa z dzieckiem to podstawa, ale potrzebna może być też konsultacja z psychologiem i wychowawcą, a może też z najlepszym kolegą lub koleżanką,nazywaj emocje, w ten sposób ustalisz, czy dziecko czuje lęk, gniew, niepokój, smutek, łatwiej będzie Ci zrozumieć jego zachowanie,zachowaj spokój – chociaż sytuacja jest mocno stresująca, Twoje nerwy tylko pogorszą sytuację,zadbaj o długi i zdrowy sen dziecka – zaplanuj dzień w taki sposób, aby znalazł się w nim czas na odpoczynek, zabawę, błogie lenistwo, spacer, ulubione hobby – nauka to nie wszystko! Pomimo wielu rozmów, prób docieczenia powodów, dla których dziecko nie chce chodzić do szkoły, nadal nie udało Ci się znaleźć przyczyny? A może wiesz już o co chodzi, ale nie jesteś w stanie pomóc córce lub synowi i nie wiesz, co zrobić, gdy dziecko nie chodzi do szkoły? W takich sytuacjach możesz skorzystać z konsultacji psychologicznej. „Moje dziecko nie chce chodzić do szkoły” – kiedy do psychologa? Dla niektórych rodziców odwiedzenie psychologa może być traktowane jako ostateczność. Nie warto jednak za wszelką cenę wzbraniać się przed szukaniem profesjonalnej pomocy. Jeżeli nie wiesz dlaczego przedszkolak płacze przy rozstaniu, ma nocne koszmary, nie może zaadaptować się w grupie, a starszak popada w konflikty z rówieśnikami i symuluje choroby – zwróć się do specjalisty. Nie tylko przeprowadzi on z dzieckiem wywiad, ale też doradzi Ci, co zrobić, jak dziecko nie chce chodzić do szkoły. Na pewno dobrym pomysłem jest zmiana podejścia do nauki. Psychologowie radzą, aby obowiązek szkolny, o którym wspominaliśmy na samym początku, potraktować jako szansę na rozwój, okazję do zdobywania nowej wiedzy, fascynującą przygodę wprowadzającą w świat dorosłych. Dzieci uwielbiają naśladować rodziców, dlatego traktując szkołę jako miejsce dobrej zabawy i okazję do zaspokojenia ciekawości, będą ją chętniej odwiedzać. W uzasadnionych przypadkach, gdy dziecko nie chce chodzić do szkoły, gdzie jest nielubiane, nieakceptowane, nieszanowane, poziom nauczania jest nieadekwatny do jego możliwości lub potencjału najlepszym pomysłem może się okazać zmiana placówki.

3 latka nie chce chodzic do przedszkola