Prawomocnie umorzone postępowanie przygotowawcze wznawia się przeciwko osobie, która występowała w charakterze podejrzanego, na mocy postanowienia prokuratora nadrzędnego nad tym, który wydał lub zatwierdził postanowienie o umorzeniu, tylko wtedy, gdy ujawnią się nowe istotne fakty lub dowody nie znane w poprzednim postępowaniu albo Pokrzywdzeni mogą w zwitym terminie 7 dni od dnia niniejszego ogłoszenia zwrócić się do Prokuratury Rejonowej w Szamotułach o doręczenie im postanowienia o umorzeniu dochodzenia. Na stronie internetowej Prokuratury Krajowej zawarte jest aktualne pouczenie dla osób pokrzywdzonych w postępowaniu karnym, uwzględniające zmiany procedury Sąd rozpoznając zażalenie podzielił w pełni stanowisko Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie, iż decyzja procesowa o umorzeniu dochodzenia podjęta przez ten organ jest w pełni zasadna i odpowiada prawu, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, w związku z czym utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Posty: 2.370. RE: Zażalenie na postanowienie prokuratury o zawieszeniu dochodzenia art. 22 § 1 kpk. Tak naprawdę to z uzasadnienia postanowienia niewiele wynika i nie pozwala ono na kategoryczne ustalenia w przedmiocie podstawy stwierdzenia niemożności brania udziału w postępowaniu przez podejrzanego. Najlepiej będzie zapoznać się z Zaskarżony przepis Kpk przewiduje, że na ponowne postanowienie o umorzeniu przez organ postępowania przygotowawczego pokrzywdzony może wnieść do sądu jedynie własny-subsydiarny akt oskarżenia. Przepis nie przewiduje natomiast możliwości złożenia zażalenia na taką decyzję prokuratury lub policji. Według skarżącej, pokrzywdzony Na postanowienie o umorzeniu dochodzenia o czyn z art. 207 § 1 k.k. w ustawowym terminie wniosła zażalenie skarżąca – B. C.. W zażaleniu tym wskazała, iż jej zeznania oraz zeznania jej córki P. C. dotyczące zdarzenia z dnia 20 listopada 2015r. „pokrywają, co nie zostało wzięte pod uwagę w trakcie rozpoznania sprawy”. Nadto XdBzC. Zostaliśmy pokrzywdzeni w związku z przestępstwem popełnionym przez osobę trzecią. Miły policjant przyjął zawiadomienie, spisał zeznania i kazał wracać do domu. Po kilku tygodniach do naszych drzwi puka listonosz z przesyłką z Policji lub Prokuratury zawierającą postanowienie o umorzeniu lub odmowie wszczęcia postępowania w sprawie z naszego zawiadomienia. Co robić w takiej sytuacji? Poniżej postaram się przedstawić kilka, mam nadzieję przydatnych porad, w jaki sposób zaskarżyć niesatysfakcjonujące nas postanowienie organów ścigania. Kto może wnieść zażalenie? Krąg osób uprawnionych do wniesienia zażalenia na postanowienie organów ścigania umarzające postępowanie (zarówno dochodzenie jak i śledztwo) lub odmawiające jego wszczęcia został wskazany przez ustawodawcę w art. 306 Wśród osób uprawnionych, wskazanych w tym przepisie znalazł się oczywiście także pokrzywdzony. Istotnym jest, że zgodnie ze wskazanym artykułem uprawnionym do złożenia zażalenia przysługuje prawo do zaznajomienia się z aktami. Osoba, która zdecyduje się zaskarżyć niepomyślne postanowienie nie musi zatem robić tego „w ciemno”. Przysługuje jej prawo do zapoznania się z treścią dokumentów zgromadzonych w toku czynności podjętych przez organy ścigania, może więc skontrolować co zrobiono w celu wyjaśnienia okoliczności związanych z przestępstwem albo czego nie zrobiono. Co więcej, pokrzywdzony jako strona postępowania może wnosić także o wydanie mu kopii dokumentów z akt sprawy, albo o wyrażenie zgodny na sporządzenie ich fotokopii. Należy jednak pamiętać, iż tak uzyskane dokumenty objęte są co do zasady tajemnicą postępowania karnego i nie mogą być udostępniane osobom innym, niż strony. Jeżeli pokrzywdzonym jest niepełnoletnie dziecko, zażalenie w jego imieniu powinien złożyć rodzic, działający w charakterze przedstawiciela ustawowego. Problem rodzi się wtedy, gdy sprawcą działań, które mogą stanowić przestępstwo jest drugie z rodziców. W takiej sytuacji, dziecko powinno być reprezentowane przez przez kuratora ustanowionego przez sąd opiekuńczy na wniosek organu prowadzącego postępowanie. Kiedy wnoszone jest zażalenie? Zażalenie należy wnieść w przeciągu 7 dni od dnia otrzymania postanowienia o umorzeniu postępowania lub o odmowie jego wszczęcia. Termin liczymy od dnia następnego po dniu, w którym doręczono nam przesyłkę, np. jeżeli odebraliśmy postanowienie w dniu 10 stycznia 2017 roku, to upływ 7-dniowego terminu nastąpi z końcem dnia 17 stycznia 2017 roku. Termin do wniesienia środka zaskarżenia jest zachowany, jeżeli nasze zażalenie zostanie wysłane listem poleconym na adres właściwego organu. N ie liczy się zatem termin w jakim adresat faktycznie otrzymał przesyłkę, a data jej nadania. Gdzie wnieść zażalenie? Co do zasady zażalenie wnosimy do Sądu właściwego do rozpoznania sprawy (w uproszeniu – Sądu w rejonie którego popełniono czyn zabroniony), ale za pośrednictwem Prokuratora który wydał/zatwierdził zaskarżane przez nas postanowienie, tj. Sąd Rejonowy w ……………………….. za pośrednictwem Prokuratury Rejonowej w …………………………. Nasze zażalenie powinno być zatem przesłane na adres właściwej Prokuratury Co powinno zawierać zażalenie? W części merytorycznej zażalenia należy wskazać wszelkie uchybienia i wady postępowania przeprowadzonego przez organy ścigania. Oczywiście dobrą praktyką jest wskazanie które przepisy postępowania zostały naruszone w związku z wydaniem postanowienia, ale absolutnie nie jest to warunkiem koniecznym jeżeli zażalenie sporządzane jest przez osobę nie będącą profesjonalistą i nie przesądza o sukcesie lub porażce naszego pisma. Uzasadnienie zażalenia to miejsce w którym należy przedstawić i opisać wszelkie uchybienia, którymi naszym zdaniem dotknięte było postępowanie organów ścigania. Jeżeli nie przeprowadzono jakiś dowodów to należy wskazać jakich i jednocześnie opisać co takie dowody mogłyby udowodnić i do jakich wniosków doprowadzić organy ścigania i Sąd, gdyby zostały przeprowadzone. Jeżeli naszym zdaniem Policja nie przesłuchała wszystkich świadków, nie zabezpieczyła lub nie pozyskała jakiś dowodów to bezwzględnie należy dać temu wyraz właśnie w uzasadnieniu naszego zażalenia. Należy pamiętać, że Sąd co do zasady będzie dysponował tylko materiałami zgromadzonymi (bądź też nie) przez organy ścigania oraz treściami zamieszczonymi w zażaleniu. Im dokładniej opiszemy swoje zastrzeżenia co do prawidłowości działań Policji, tym większa szansa, że Sąd podzieli nasze zdanie i uchyli postanowienie wydane przez Prokuratora. Ile to kosztuje? Nic! Wniesienie środka zaskarżenia w postępowaniu karnym jest wolne od opłat. Czy warto? Wielokrotnie zadawano mi pytanie, czy warto w ogóle składać zażalenie od postanowienia Prokuratora. Wśród ludzi często istnieje przekonanie, że Sąd zawsze stoi murem za organami ścigana, a wszelkie zażalenia, odwołania i skargi to tylko „pozory”, które mają na celu w jakiś tam sposób obłaskawić obywatela. A więc czy warto? Moim zdaniem zdecydowanie warto. Jeżeli mamy choć cień wątpliwości odnośnie tego, czy organy ścigania wykonały swoją pracę w sposób prawidłowy (i nie chodzi tu o złośliwe działanie „na nie korzyść”, czy lenistwo, a zwykłe błędy czy niedopatrzenia, które mogą zdarzyć się każdemu) to w mojej ocenie należy złożyć zażalenie. Jeżeli Sąd podzieli nasze wątpliwości to uchyli postanowienie Prokuratora i przekaże sprawę do dalszego prowadzenia. Aktualności Prawo i praktyka Rozmaitości Przegląd prasy Szkolenia Lex Gallery Kontakt strona główna » Prawo i praktyka»Procedura karna Zażalenie pełnomocnika na postanowienie prokuratora w przedmiocie umorzenia postępowania opublikowano: 2014-09-17 przez: Mika Ewelina Niniejszy artykuł ma na celu przybliżenie odbiorcy złożonej problematyki środka odwoławczego – zażalenia; instytucji, która służy do zaskarżania decyzji prokuratora; pisma procesowego, które powinno być w sposób niezwykle staranny sporządzone, albowiem bardzo często od jego treści zależy dalszy tok procesu karnego. Wprowadzenie W myśl ustawy z 5 listopada 2009 r.[1] nastąpiła zmiana art. 88 która zniosła ostatnie ograniczenia, jakie istniały w odniesieniu do występowania radców prawnych w procesie karnym w roli pełnomocników. Inaczej mówiąc – wspomniany wyżej przepis (który nota bene wszedł w życie 8 czerwca 2010 r.) wprowadził zasadę, że pełnomocnikiem w procesie karnym, niezależnie od statusu osoby reprezentowanej (osoba fizyczna, osoba prawna, instytucja państwowa, samorządowa lub społeczna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej), może być zarówno adwokat, jak i radca prawny. Konsekwencją rzeczonego ujednolicenia pozycji adwokata oraz radcy prawnego jako pełnomocników w postępowaniu karnym były także zmiany w przepisach art. 55 § 2 i art. 446 § 1 niwelujące ograniczenia w zakresie możliwości sporządzania przez radców prawnych pism procesowych objętych przymusem adwokacko-radcowskim.[2] Ze zdania drugiego znowelizowanego przepisu art. 88 wynika natomiast, że: Osoba uprawniona może posiadać nie więcej niż trzech pełnomocników (art. 77 Uprawniony podmiot może żądać wyznaczenia pełnomocnika z urzędu w przypadku spełnienia przesłanek określonych w art. 78 § 1 Co do sposobu ustanowienia pełnomocnika odpowiednie zastosowanie ma przepis art. 83 a co do zakresu praw i obowiązków – art. 84 Udział pełnomocnika w postępowaniu nie wyłącza osobistego działania w nim mocodawcy (art. 86 § 2 Co niezwykle istotne, art. 89 stanowi zaś, że w kwestiach dotyczących pełnomocnika, a nieuregulowanych w przepisach Kodeksu postępowania karnego, stosuje się odpowiednio przepisy obowiązujące w postępowaniu cywilnym. Pełnomocnik a obrońca Pełnomocnik różni się od obrońcy przede wszystkim tym, że z jego pomocy korzystają podmioty działające w postępowaniu karnym po stronie czynnej. Poza powyższym należy również wspomnieć o tym, że: Pełnomocnik w przeciwieństwie do obrońcy jest związany „instrukcją mocodawcy”; Pełnomocnik nie jest ograniczony do działania wyłącznie na korzyść klienta, jak ma to miejsce w przypadku obrońcy; Pełnomocnik może w ramach umocowania powziąć i wyrazić wolę, która jest uważana za wolę mocodawcy, a więc może zastępować w tym zakresie mocodawcę.[3] Pełnomocnik, działając zatem w granicach swego umocowania – w przeciwieństwie do obrońcy – nie jest ograniczony co do kierunku czynności podejmowanych w imieniu swojego mocodawcy. Stąd też każda czynność, nawet niekorzystna dla reprezentowanego, podjęta w granicach umocowania, wywołuje dla niego skutki, w tym również niekorzystne.[4] Dotyczy to także zaniechania podjęcia czynności, a w szczególności wniesienia środka odwoławczego czy uchybienia terminowi z tym środkiem związanemu. Tak też wypowiedział się Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 19 czerwca 1996 r.,[5] podnosząc, że: Pełnomocnik strony nie jest ograniczony co do kierunku czynności podejmowanych w imieniu swojego mocodawcy i stąd też każda czynność, nawet niekorzystna dla reprezentowanego, podjęta w granicach umocowania, wywołuje dla niego skutki, w tym również niekorzystne. Dotyczy to także zaniechania podjęcia czynności, a w szczególności wniesienia środka odwoławczego czy uchybienia terminowi z tym środkiem związanemu. Z kolei 14 grudnia 2006 r.[6] organ ten stwierdził, że: Pełnomocnika nie dotyczy uregulowany w art. 86 § 1 obowiązek podejmowania czynności wyłącznie na korzyść mocodawcy. Tak więc nawet przyjęcie, że nastąpiło jego zaniedbanie uniemożliwiające zachowanie terminu zawitego do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku, nie dałoby podstaw do przywrócenia terminu wnioskodawcy. Zasada kontroli instancyjnej Przechodząc do istoty niniejszego artykułu – zażalenia na postanowienie prokuratora w przedmiocie umorzenia postępowania – na wstępie należy podnieść, że radca prawny jako pełnomocnik pokrzywdzonego może skarżyć decyzje procesowe organów ścigania, w tym postanowienia o odmowie lub umorzeniu dochodzenia/śledztwa. Możliwość korygowania błędnych, wadliwych orzeczeń i zarządzeń wynika z zasady kontroli instancyjnej. Funkcja kontrolna polega na badaniu prawidłowości zaskarżonych rozstrzygnięć procesowych i zmierza do usunięcia stwierdzonych uchybień. Realizacji tej funkcji służą środki zaskarżenia.[7] Środkiem zaskarżenia na postanowienia kończące postępowanie karne (tzw. postanowienia stanowcze)[8] w postaci postanowienia o umorzeniu/o odmowie wszczęcia śledztwa/dochodzenia jest natomiast zażalenie. Gwoli ścisłości należy podać w tym miejscu, że postępowanie przygotowawcze – poza wyżej wskazanymi decyzjami – może zakończyć się także skierowaniem do sądu przez prokuratora wniosku o warunkowe umorzenie postępowania, skierowaniem do sądu przez prokuratora wniosku o umorzenie postępowania i zastosowanie środków zabezpieczających (zob. szerzej art. 324 postanowieniem o zawieszeniu dochodzenia/śledztwa oraz oczywiście skierowaniem do sądu przez organy ścigania aktu oskarżenia. Dopuszczalność zażalenia Zażalenie jest środkiem odwoławczym służącym do zaskarżania postanowień, zarządzeń i innych niż decyzje procesowe czynności. Ów środek odwoławczy służy na: Wszelkie postanowienia zamykające drogę do wydania wyroku, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 459 § 1 Postanowieniem zamykającym drogę do wydania wyroku jest takie orzeczenie, w efekcie którego powstaje sytuacja procesowa, w której jest pewne, że wydanie wyroku w danym postępowaniu już nie nastąpi;[9] są to zarówno postanowienia sądu (np. o umorzeniu procesu przed rozprawą – art. 339 § 3 pkt 1–2 jak i prokuratora (np. o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego); Wszelkie postanowienia „co do środka zabezpieczającego” (art. 459 § 2 in principio przez co rozumie się każde postanowienie dotyczące takiego środka przewidzianego w materialnym prawie karnym, zarówno o jego zastosowaniu, jak i odmowie zastosowania, jeżeli decyzje te przybierają postać postanowienia; Inne niż powyższe postanowienia w wypadkach przewidzianych w ustawie, a więc gdy przepis szczególny tak stanowi (art. 459 § 2 in fine np. o odmowie udostępnienia akt w postępowaniu przygotowawczym radcy prawnemu występującemu jako pełnomocnik pokrzywdzonego (zob. art. 156 § 5 w zw. z art. 159 w kwestii podjęcia postępowania warunkowo umorzonego (art. 550 § 3 w przedmiocie zawieszenia (art. 22 § 2 Zarządzenia odpowiadające ww. wymogom, tj. zamykające drogę do wydania wyroku, dotyczące środka zabezpieczającego lub zaskarżalne z mocy ustawy (art. 466 § 1 Na przykład zaskarżalne są zarządzenia o odmowie przyjęcia środka odwoławczego, o odmowie przyjęcia wniosku o uzasadnienie wyroku, dotyczące kar porządkowych; Wszelkie postanowienia i zarządzenia, ale wyłącznie w postępowaniu przygotowawczym i tylko w odniesieniu do osób niebędących stronami, gdy naruszają one ich prawa lub interesy (art. 302 § 1 Czynności lub zaniechania czynności w wypadkach przewidzianych w ustawie, chodzi tutaj o czynności niebędące decyzjami, zarówno z działania, jak i z zaniechania. Będą to na przykład zażalenia na niedoręczenie w terminie sześciu tygodni od zgłoszenia zawiadomienia o przestępstwie zawiadomienia o wszczęciu lub o odmowie wszczęcia dochodzenia/śledztwa (art. 306 § 3 w zw. z art. 325 na sposób przesłuchania (art. 302 § 2 Treść zażalenia Zażalenie, będąc oświadczeniem woli wyrażającym żądanie skorygowania (uchylenia, zmiany) decyzji podlegającej kontroli zażaleniowej powinno odpowiadać wymaganiom formalnym pisma procesowego wyrażonym w art. 119 Tak więc powinno ono zawierać: Oznaczenie organu, do którego jest skierowane, oraz sprawy, której dotyczy – w przypadku omawianych przeze mnie w tym artykule zażaleń na decyzje prokuratora w przedmiocie odmowy/umorzenia postępowania przygotowawczego rzeczonym organem jest sąd właściwy do rozpoznania sprawy (art. 465 § 2 in principio z wyjątkiem sytuacji, gdy w sprawie z oskarżenia prywatnego prokurator nie stwierdził interesu społecznego w ściganiu sprawcy z urzędu w trybie art. 60 § 1 i umorzył postępowanie. Wówczas zażalenie na umorzenie – gdy pokrzywdzony kwestionuje decyzję o nieobjęciu ściganiem z urzędu – przysługuje do prokuratora nadrzędnego, a nie do sądu (art. 465 § 2a Jednakże w sytuacji, w której przyczyną umorzenia postępowania była zmiana kwalifikacji prawnej, gdy początkowo postępowanie zostało wszczęte o czyn ścigany z urzędu (np. o przestępstwo z art. 157 § 1 a następnie na podstawie opinii biegłego lekarza sądowego zmieniono kwalifikację na art. 157 § 2 – czyn ścigany z oskarżenia prywatnego), to na postanowienie o umorzeniu postępowania z powodu niestwierdzenia interesu społecznego w ściganiu z urzędu sprawcy tego czynu, gdy pokrzywdzony kwestionuje prawidłowość zmiany kwalifikacji prawnej, zażalenie przysługuje na zasadach ogólnych. Natomiast gdy pokrzywdzony zgadza się ze zmianą kwalifikacji prawnej, ale uważa, że istnieje interes społeczny w ściganiu sprawcy tego czynu z urzędu, to zażalenie przysługuje do prokuratora nadrzędnego;[11] Oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; Treść wniosku lub oświadczenia, w miarę potrzeby z uzasadnieniem; Datę i podpis składającego pismo, przy czym za osobę, która nie może się podpisać, dokument ten podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu, przy czym podmiotami uprawnionymi do złożenia zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego zgodnie z art. 306 § 1 są pokrzywdzony oraz instytucja państwowa, samorządowa lub społeczna, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, postanowienie zaś o umorzeniu śledztwa/dochodzenia skarżyć mogą jedynie strony (zob. szerzej art. 299 Poza powyższym, zgodnie z art. 427 § 1 na odwołującym spoczywa obowiązek wskazania zaskarżonego rozstrzygnięcia lub ustalenia, a także podania, czego się domaga, a więc sformułowania wniosków odwoławczych (tzw. petitum). Co istotne – kolejny paragraf ww. artykułu żąda od oskarżyciela, obrońcy lub pełnomocnika ponadto przedstawienia zarzutów stawianych rozstrzygnięciu oraz uzasadnienia, które stanowi integralną część środka zaskarżenia i może, a nawet powinno zawierać wyjaśnienie, rozbudowanie, doprecyzowanie treści podniesionych w zarzutach[13], albowiem granice rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym wyznacza treść całego środka odwoławczego.[14] Precyzując powyższe zdanie, należy wspomnieć, że przepis art. 427 § 2 nie wskazuje profesjonalistom uchybień, które powinny być podnoszone w zażaleniu. Istotne jednak są te, które mają oparcie w art. 438 (tzw. względne przyczyny odwoławcze) oraz art. 439 (tzw. bezwzględne przyczyny odwoławcze). Paragraf trzeci omawianego w tym miejscu przepisu uprawnia natomiast każdego skarżącego do wskazania w zażaleniu nowych faktów lub dowodów. Przez „nowe fakty” należy rozumieć wskazane przez skarżącego, a nierozważone przez sąd nowe okoliczności faktyczne, a przez „nowe dowody” – nowe dla sądu źródła lub środki dowodowe. „Nowe fakty” oraz „nowe dowody” nie stanowią jednak odrębnej podstawy zażaleniowej, lecz mogą wspierać ustawowo sformułowane przyczyny odwoławcze o charakterze względnym i bezwzględnym.[15] Reasumując – treść zażalenia powinna dawać podstawę do ustalenia, w jakim zakresie (w jakiej części) postanowienie zostało zaskarżone. Ustalenie to bowiem pozwoli na zajęcie stanowiska co do tego, czy skarżący posiada interes prawny w zaskarżonym orzeczeniu w takiej właśnie części (zobacz art. 425 jednakże – jak podniósł Sąd Najwyższy w wyroku z 5 września 2002 r. – Sąd Odwoławczy może dokonać zmiany redakcji zarzutów zawartych w środku odwoławczym, lecz tylko w zakresie niezmieniającym ich istoty, gdyż z tym wiążą się granice postępowania odwoławczego.[17] Na marginesie należy dodać, że niespełnienie powyższych wymagań formalnych w zakresie treści, jak i niżej opisanych w zakresie formy omawianego środka odwoławczego, skutkuje wezwaniem strony do uzupełnia braków formalnych w trybie art. 120 Przy czym ważkie w tej materii jest postanowienie Sądu Najwyższego z 22 marca 2012 r. stanowiące, że wezwanie strony do uzupełnienia braków pisma musi w swej treści wyraźnie zawierać wskazanie siedmiodniowego terminu, w którym powinna ona to uczynić, gdyż wyraźnie wymaga tego art. 120 § 1 in fine a tym samym przy braku takiej informacji nie może następnie wchodzić w rachubę uznanie pisma za bezskuteczne z uwagi na jego uzupełnienie po upływie wskazanego w tym przepisie terminu, ponieważ takie wezwanie, jako nieodpowiadające wymogom przepisów prawa, nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla jego adresata.[18] Forma zażalenia Zgodnie z art. 428 § 2 środek odwoławczy, a zatem i zażalenie powinno przybrać formę pisemną i w przypadku złożenia go przez podmiot profesjonalny powinno się do niego załączyć odpowiednią liczbę odpisów dla osób, których dotyczy zaskarżone postanowienie (zob. szerzej art. 461 Jak podkreśla się w literaturze, celem unormowania zawartego w powyższym przepisie jest przede wszystkim zagwarantowanie stronom, obrońcom i pełnomocnikom merytorycznego przygotowania się do posiedzenia sądu. Taką samą rolę ma spełniać zawiadomienie osób, których dotyczy zażalenie, o jego wniesieniu przez podmiot niefachowy – niezobowiązany do dołączenia odpisów.[19] Brak odpowiedniej liczby odpisów powinien skutkować wezwaniem do ich uzupełnienia przez skarżącego, jednakże nie jest to mankament uniemożliwiający nadanie zażaleniu biegu i nie wywołuje skutku określonego w art. 120 § 2 W przypadku natomiast, gdy zażaleniu nie nadano formy pisemnej, a oświadczenie woli zostało złożone np. do protokołu, do takiego oświadczenia powinien być zastosowany tryb przewidziany w art. 120 § 1 Ponadto należy w tym miejscu zauważyć, że w myśl art. 5 § 1 ustawy z 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych[21] – zażalenie powinno być sporządzone w języku polskim, zaś osoba niewładająca w stopniu wystarczającym tymże językiem ma prawo – na podstawie art. 5 § 2 rzeczonej ustawy – do występowania przed sądem w znanym przez nią języku oraz do bezpłatnego tłumacza. Zażalenie można złożyć również faksem lub pocztą elektroniczną, choć w przypadku tej pierwszej formy skuteczność tak złożonego pisma procesowego będzie uwarunkowana uzupełnieniem wymogu formalnego polegającego na złożeniu na nim własnoręcznego podpisu przez wnoszącego środek.[22] W drugim natomiast trybie – zdaniem Sądu Najwyższego – nie wywołuje skutku procesowego w postaci wniesienia środka odwoławczego oświadczenie procesowe strony przesłane w formie dokumentu elektronicznego, zgodnie z wymogami ustawy z 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym ( nr 130, poz. 1450 ze zm.), albowiem zarówno w procedurze wykroczeniowej, jak i w procedurze karnej taka forma czynności procesowej nie jest przewidziana. Z treści art. 105 § 1 i art. 116 w zw. z art. 38 § 1 wynika, że apelację składa się wyłącznie na piśmie, zaś tylko do pism procesowych ma zastosowanie art. 120 § 1 Jeżeli więc strona złożyła apelację w formie dokumentu elektronicznego, to brak jest podstaw do wezwania w trybie tego przepisu do uzupełnienia braku formy pisemnej. Inna forma zaskarżenia wyroku zastosowana przez stronę nie może zostać uznana za wniesienie apelacji (por. T. Grzegorczyk, Komentarz do KPK, Warszawa 2008, s. 905, W. Grzeszczyk, Komentarz do KPK, Warszawa 2008, s. 437, S. Zabłocki [w:] Komentarz do KPK, wyd. 2 pod red. Stefańskiego, S. Zabłockiego, t. 3, Warszawa 2004, s. 42). Odrębną natomiast kwestią jest możliwość ubiegania się o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji z powodu błędnego przekonania o skuteczności dokonanej czynności procesowej w formie innej niż prawnie wymagana (art. 126 § 1 w zw. z art. 38 § 1 Powyższy pogląd Sądu Najwyższego nie jest jednak do zaakceptowania, albowiem – jak trafnie zauważyła dr S. Kotecka – w myśl ustawy o podpisie elektronicznym pismo w formie dokumentu elektronicznego opatrzonego takim podpisem jest równoważne pismu w formie papierowej. Brak w procedurze karnej przepisów szczególnych regulujących dopuszczalność wnoszenia pism procesowych drogą elektroniczną jest w tym przypadku kwestią drugorzędną.[24] Zażalenie na postanowienie prokuratora w przedmiocie odmowy lub umorzenia postępowania wnosi się w terminie zawitym siedmiu dni od daty jego doręczenia (art. 460 do prokuratora, który wydał zaskarżone rozstrzygnięcie, a ww. bada, czy ów środek odwoławczy spełnia wymogi formalne i czy jest prawnie dopuszczalny (zob. 429 Następnie prokurator – nie stwierdziwszy braków – przekazuje go instancji odwoławczej: sądowi właściwemu do rozpoznania sprawy albo prokuratorowi nadrzędnemu, o czym szerzej pisałam wyżej. Prokurator, który wydał sporną decyzję (albo prokurator odpowiedniego rzędu)[25], może także „uwzględnić” zażalenie (art. 463 § 1 przez co należy rozumieć takie rozstrzygnięcie, w którym w pełni uwzględnia się żądania skarżącego lub nawet orzeka się w sposób bardziej dla niego korzystny, niż wnoszono o to w środku odwoławczym.[26] Jeżeli jednak prokurator następnie powtórnie wyda takie same postanowienie co uprzednio, to pokrzywdzony nie uzyskuje uprawnień do wystąpienia z własnym aktem oskarżenia, o którym mowa w art. 55 § 1 lecz służy mu zażalenie na tę decyzję. Wypada tutaj uzupełnić, że przepis art. 428 § 2 wprowadził natomiast możliwość złożenia odpowiedzi na zażalenie, czego nie przewidywał uprzedni Kodeks postępowania karnego. Odpowiedź na zażalenie to dla stron, w tym dla pełnomocników, środek obrony orzeczenia pierwszoinstancyjnego. Pismo to nie jest ograniczone żadnym terminem, a podmiot go składający nie ma obowiązku dołączenia jego odpisu. Przepisy polskiej procedury karnej nie nakładają także na sąd obowiązku powiadomienia strony skarżącej, że na wniesiony przez nią środek odwoławczy została złożona odpowiedź „strony przeciwnej”. Podsumowanie Zażalenie na postanowienie prokuratora w przedmiocie odmowy/umorzenia postanowienia to wyjątkowo ważne pismo procesowe, gdyż od jego treści zależy dalszy tok procesu karnego. Dlatego też skarżący, w tym profesjonalne podmioty (adwokaci i radcowie prawni) przed przystąpieniem do jego sporządzenia powinni zapoznać się z aktami sprawy, a nie tylko opierać się na wywodach organów ścigania zawartych w przedmiotowym orzeczeniu. Sąd (oraz prokurator nadrzędny) nie ma bowiem obowiązku wynajdywania przyczyn odwoławczych poza przypadkami wskazanymi w art. 439 § 1 oraz art. 440 Ponadto – w mojej ocenie – pożądany jest aktywny udział pełnomocnika w posiedzeniu sądu rozpoznającego zażalenie na rzeczone decyzje prokuratora (zob. art. 464 § 1 Pełnomocnik może bowiem wtedy przedstawić w szerokim zakresie argumentację popierającą wniesiony środek odwoławczy. Jako odzwierciedlenie powyższych wywodów chciałabym zapoznać ich czytelnika z przykładowym zażaleniem pełnomocnika na postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie tzw. oszustwa internetowego. r. pr. Jan Kowalski Warszawa, 1 lipca 2013 r. Kancelaria Radcy Prawnego ul. Marszałkowska 30a/44 01–433 Warszawa Pełnomocnik Pokrzywdzonego Stefana Nowaka zam. ul. Okopowa 113 m. 190 01–060 Warszawa Sąd Rejonowy dla Warszawy – Woli w Warszawie 01–473 Warszawa ul. Kocjana 3 za pośrednictwem Prokuratury Rejonowej Warszawa – Wola ul. Ciołka 14 01–402 Warszawa dot. sygn. akt 6 Ds. 18/13 ZAŻALENIE na postanowienie o umorzeniu dochodzenia z 20 czerwca 2013 r. wydane przez Prokuraturę Rejonową Warszawa – Wola (doręczone Pełnomocnikowi Pokrzywdzonego 26 czerwca 2013 r.) Na podstawie art. 306 § 1 w zw. z art. 465 § 2 niniejszym: Zaskarżam w całości postanowienie o umorzeniu dochodzenia z 20 czerwca 2013 r. doręczone Pełnomocnikowi Pokrzywdzonego 26 czerwca 2013 r. Wskazanemu postanowieniu zarzucam: naruszenie art. 297 § 1 pkt 4 przez przeprowadzenie postępowania w niepełnym zakresie i niewyjaśnienie istotnych dla sprawy okoliczności, tj. niepowołanie tłumacza j. angielskiego, zaniechanie przesłuchania sprawcy; naruszenie art. 2 ustawy z 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze w zw. art. 2 § 1 pkt 1 przez zaniechanie ścigania przestępstwa z art. 286 § 1 oraz pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności karnej; naruszenie art. 2 § 1 pkt 3 przez nieuwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego. Wnoszę o uchylenie ww. orzeczenia i skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Uzasadnienie W dniu 12 lutego 2013 r. Pokrzywdzony Stefan Nowak złożył w KRP Warszawa IV zawiadomienie o przestępstwie oszustwa na jego szkodę. Do rzeczonego protokołu ww. załączył korespondencję prowadzoną w języku angielskim ze sprawcą. W toku dochodzenia organy ścigania uzyskały jedynie informację z portalu Allegro odnośnie do konta sprawcy. Następnie prokurator umorzył rzeczone postępowanie, argumentując swoją decyzję, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego z art. 286 § 1 Zdaniem Pełnomocnika Pokrzywdzonego orzeczenie prokuratora jest co najmniej przedwczesne. Organy ścigania nie zadały sobie bowiem nawet trudu powołania tłumacza przysięgłego celem przełożenia wyżej wspomnianej korespondencji na język polski, ponieważ – zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz literaturą przedmiotu – okoliczność posiadania przez Policję czy też Prokuratora wiedzy specjalnej w zakresie języków obcych nie zwalnia z obowiązku powołania tłumacza. Powołanie tłumacza nie było prawem, a obowiązkiem organów procesowych, albowiem celem realizacji zasady kontradyktoryjności procesu karnego konieczne jest, aby organ procesowy nie występował w podwójnej roli; jako organ procesowy i jednocześnie jako źródło dowodowe – biegły (K. Marszał, Proces karny, Wydawnictwo Volumen, Katowice 1997, s. 218; tak sygn. akt I KR 12/78, OSPiKA 1979, z. 7, poz. 142; por. także wyrok SN z 7 października 2008 r., sygn. akt III K 153/08). Korespondencja ta natomiast świadczy, że sprawca John Stevens już w chwili zawierania umowy wprowadził Pokrzywdzonego w błąd w celu doprowadzenia ww. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Dlatego też niezrozumiałe jest dla Pełnomocnika stwierdzenie Prokuratora zaniechującego czynności powołania tłumacza, że dla zachowania sprawcy ma znaczenie „liczba komentarzy pochlebnych w chwili wygranej licytacji przez Stefana Nowaka”. Ponadto organy ścigania zaniechały przeprowadzenia podstawowej czynności w tego typu przestępstwach, jaką jest przesłuchanie sprawcy. Powyższe zatem dwie elementarne czynności prowadzą do wniosku, że w przedmiotowym postępowaniu organy nie uczyniły zadość art. 297 § 1 pkt 4 i nie wyjaśniły okoliczności niniejszej sprawy. Odnosząc się natomiast do ostatniego akapitu postanowienia o umorzeniu dochodzenia z 19 lutego 2013 r., należy podnieść, że argumentacja w nim zawarta kłóci się z podstawą prawną wydania przedmiotowej decyzji (art. 17 § 1 pkt 1 oraz podstawowymi zadaniami Prokuratury, jakimi są: strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem przestępstw. Niepojęte jest bowiem dla Skarżącego uzasadnienie, że „pokrzywdzonemu służą instrumenty pozakarne mające na celu obronę jego interesów, które powinny być wykorzystane w pierwszej kolejności”. Ten pogląd nie ma żadnego umocowania w prawie i kłóci się z treścią art. 2 § 1 pkt 1 i 3 Organy ścigania nie są bowiem upoważnione do oceny „kolejności” przedsiębranych kroków przez Pokrzywdzonego, tylko do takiego ukształtowania postępowania karnego, aby sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności, przy czym podmioty te powinny uwzględnić prawnie chronione interesy Pokrzywdzonego. Jan Kowalski Radca prawny Załącznik: Odpis zażalenia. Katarzyna Wolska Adwokat w Kancelarii Radców Prawnych Baurska, Senkowska, Szczęsna i Partnerzy w Warszawie Źródło: Temidium 4 (75) 2013 [1] z 2009 r. nr 206, poz. 1589. [2] Szerzej J. Grajewski (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. I, Wydawnictwo Wolters Kluwer Business, Warszawa 2010, s. 329–330. [3] K. Marszał, Proces karny. Zagadnienia ogólne, wyd. 2 uzupełnione, Wydawnictwo Volumen, Katowice 2013, s. 275–276. [4] Zobacz szerzej E. Targońska, Postępowanie karne dla radców prawnych, Wydawnictwo Gaskor, Wrocław 2011, s. 151–152. [5] Sygn. akt II KZ 22/96, OSNKW 1996, nr 9–10, poz. 57. [6] Sygn. akt III KZ 74/06, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 2461. [7] D. Drajewicz, Zażalenie w postępowaniu karnym, „Monitor Prawniczy” 1/2013, s. 30. [8] E. Skrętowicz, Zażalenie na postanowienie kończące postępowanie karne [w:] A. Gaberle, S. Waltoś (red.), Środki zaskarżenia w procesie karnym. Księga pamiątkowa ku czci prof. Zbigniewa Dody, Wydawnictwo Zakamycze, Kraków 2000, s. 449. [9] Zobacz postanowienie SN z 21 czerwca 1996 r., sygn. akt V KZ 16/96, OSNKW 1996, nr 7–8, poz. 41. [10] T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2011, s. 895–896. [11] D. Świecki, Czynności procesowe obrońcy i pełnomocnika w sprawach karnych, Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2010, s. 87. [12] Szerzej w tym zakresie zob. A. Baj, O potrzebie przyznania prawa do zażalenia każdemu podmiotowi zawiadamiającemu o przestępstwie, „Prokurator” 2010, nr 1–2 (41–42), s. 90 i n. [13] Szerzej wyrok SN z 21 września 2011 r., sygn. akt WA 22/11, OSNwSK 2011, nr 1, poz. 1645. [14] Szerzej wyrok SN z 5 stycznia 2011 r., sygn. akt V KK 64/10, OSNKW 2011, nr 12, poz. 14. [15] J. Grajewski (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Wydawnictwo Wolters Kluwer Business, Warszawa 2010, s. 41. [16] P. Hofmański (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz do artykułów 297–467, t. II, Wydawnictwo Beck, Warszawa 2011, s. 730. [17] Sygn. akt IV KK 256/02, OSPriP 2003, nr 3, poz. 18. [18] Sygn. akt V KZ 5/12, OSNKW 2012, nr 7, poz. 76. [19] A. Kryże, P. Niedzielak, K. Petryna, Wirzman, Kodeks postępowania karnego. Praktyczny komentarz z orzecznictwem, Wydawnictwo Zrzeszenia Prawników Polskich, Warszawa 2001, s. 855–856. [20] T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego oraz ustawa o świadku koronnym. Komentarz, Wydawnictwo Wolters Kluwer Business, Warszawa 2008, s. 992. [21] z 2001 r. nr 98, poz. 1070 ze zm. [22] Sygn. akt I KZP 29/06, OSNKW 2007, nr 1, poz. 1. [23] Postanowienie SN z 26 marca 2009 r., sygn. akt I KZP 39/08, OSNKW 2009, nr 5, poz. 36. [24] postanowienia-sn-z-26-marca-2009-r-w-sprawie-dopuszczalnosci-wnoszenia-droga-elektroniczna-pism-p [25] Szerzej A. Cader, Zażalenie na postanowienie prokuratora o odmowie wszczęcia lub umorzeniu postępowania przygotowawczego w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego [w:] L. Bogunia (red.), Nowa kodyfikacja prawa karnego, t. XIV, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2003, s. 97. [26] S. Zabłocki, Postępowanie odwoławcze w Kodeksie postępowania karnego po nowelizacji. Komentarz praktyczny, Wydawnictwo Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 2003, s. 456–457. Zob. także postanowienie SA we Wrocławiu z 1 kwietnia 2009 r., sygn. akt II AKZ 145/09, OSA 2010, nr 3, poz. 15. [27] Wyrok SN z 5 grudnia 2012 r., sygn. akt III KK 122/12, OSNKW 2013, nr 1, poz. 9. Prawo i praktyka Przygody Radcy Antoniego Odwiedź także Nasze inicjatywy Na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa czy dochodzenia (sprawy) przysługuje zażalenie: 1) pokrzywdzonemu, 2) instytucji zawiadamiającej, 3) osobie która złożyła zawiadomienie o przestępstwie jeżeli wskutek przestępstwa doszło do naruszenia jej praw. Uprawnienia do wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego nie mają natomiast osoby, których prawa (dobra prawne) zostały jedynie zagrożone przez przestępstwo, a więc gdy nie doszło do naruszenia praw tych osób. Na postanowienie o umorzeniu śledztwa czy dochodzenia (sprawy) przysługuje zażalenie: 1) stronom, 2) instytucji państwowej lub samorządowej, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, 3) osobie, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie określonym w art. 228-231, art. 233, art. 235, art. 236, art. 245, art. 270-277, art. 278-294 lub w art. 296-306 Kodeksu karnego, jeżeli postępowanie karne wszczęto w wyniku jej zawiadomienia, a wskutek tego przestępstwa doszło do naruszenia jej praw. Uprawnionym do złożenia zażalenia przysługuje prawo przejrzenia akt. Jeżeli osoba lub instytucja, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, nie zostanie w ciągu 6 tygodni powiadomiona o wszczęciu albo odmowie wszczęcia śledztwa, może wnieść zażalenie do prokuratora nadrzędnego albo powołanego do nadzoru nad organem, któremu złożono zawiadomienie. Kodeks postępowania karnego reguluje przebieg postępowania zażaleniowego w sposób następujący: - pokrzywdzony wnosi zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy, za pośrednictwem prokuratora, który wydał lub zatwierdził postanowienie o umorzeniu lub odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego, - uwzględniając zażalenie, sąd uchyla zaskarżone postanowienie, wskazując powody uchylenia, a w miarę potrzeby także okoliczności, które należy wyjaśnić, lub czynności, które należy przeprowadzić; wskazania te są dla organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze wiążące; - jeżeli po dokonaniu czynności wskazanych przez sądową instancję organ prowadzący postępowanie przygotowawcze nadal nie znajduje podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, wydaje ponownie postanowienie o umorzeniu postępowania lub odmowie jego wszczęcia; - w sytuacji określonej w punkcie poprzednim pokrzywdzony, który wykorzystał uprawnienia przewidziane (a więc ten, który zaskarżył powyższe postanowienia), może wnieść subsydiarny akt oskarżenia. Na ponowne postanowienie prokuratora o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego pokrzywdzonemu zażalenie już nie przysługuje. W sprawach z oskarżenia prywatnego zażalenie na postanowienie prokuratora o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego rozpoznaje prokurator nadrzędny, jeżeli postanowienie zapadło z uwagi na brak interesu społecznego w ściganiu z urzędu sprawcy, Ustawa w sposób wyraźny stanowi o możliwości wniesienia zażalenia na bezczynność organu powołanego do prowadzenia śledztwa, w zakresie rozpoznania wniesionego zawiadomienia o przestępstwie. Jeżeli podmiot zawiadamiający nie zostanie w ciągu 6 tygodni poinformowany o wszczęciu lub odmowie wszczęcia postępowania, ma prawo wnieść zażalenie do prokuratora nadrzędnego (jeżeli wniesiono doniesienie do prokuratora, niezależnie od tego, czy w tej sprawie należałoby wszcząć śledztwo czy też dochodzenie) albo do prokuratora sprawującego nadzór nad organem, do którego wniesiono doniesienie (w sprawach, w których należy prowadzić dochodzenia, oraz w sytuacji, gdy zawiadomienie dotyczy czynu objętego zakresem przedmiotowym śledztwa, jednak organ Policji nie przekazał tego zawiadomienia prokuratorowi. W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt. Z wyrazami szacunku. Rekomendowane odpowiedzi Gość -praw-nati20 Zgłoś Udostępnij postanowienie od policji o umorzeniu dochodzenia,zatwierdzone przez przysługuje mi pytanie,wnosi sie je do sądu za posrednictwem prokuratora?co powinnam zamieścić w takim zażaleniu?,czy mam zamieścić w nim kserokopie akt policji,czy ona sama je przesle sadowi? Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Gość Zgłoś Udostępnij Na postanowieniu, które Pani dostała powinno znajdować się pouczenie o tym w jakim terminie i do kogo można wnieść zażalenie na to postanowienie i zgodnie z tymi wskazówkami należy postępować. Zgodnie z kodeksem postępowania karnego ( na postanowienie o umorzeniu dochodzenia wnosi się do Sądu za pośrednictwem prokuratora właściwego do sprawowanianadzoru nad dochodzeniem (tego, który zatwierdził postanowienie o umorzeniu). Jeżeli prokurator nie przychyli się do zażalenia,kieruje je do sądu. Prokurator sprawę przekazuje wraz z całymi aktami sprawy, więc nie musi Pani załączać kserokopii akt policji. W zażaleniu należy odnieść się do argumentów jakimi uzasadniono umorzenie, tak aby wykazać ich nieprawdziwość. Można załączyć jakieś dowody. Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach 2 tygodnie później... Gość -praw-bobiko Zgłoś Udostępnij CYTAT( @ 13:28) Zgodnie z kodeksem postępowania karnego ( na postanowienie o umorzeniu dochodzenia wnosi się do Sądu za pośrednictwem prokuratora właściwego do sprawowanianadzoru nad dochodzeniem (tego, który zatwierdził postanowienie o umorzeniu). Jeżeli prokurator nie przychyli się do zażalenia,kieruje je do takie zażalenie do Sądu za pośrednictwem prokuratora właściwego złożyłem w listopadzie 2009 roku i do tej pory nie mam żadnej odpowiedzi. Proszę napisać, czy jest jakiś czas- termin, w którym prokurator właściwy dla sprawowania nadzoru nad dochodzeniem musi wydać decyzję i zawiadomić poszkodowanego? Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Gość -praw-julciaone Zgłoś Udostępnij CYTAT(nati20 @ 12:00) postanowienie od policji o umorzeniu dochodzenia,zatwierdzone przez przysługuje mi pytanie,wnosi sie je do sądu za posrednictwem prokuratora?co powinnam zamieścić w takim zażaleniu?,czy mam zamieścić w nim kserokopie akt policji,czy ona sama je przesle sadowi?Witam chciałam sie spytac bo tez dostałam pismo o umorzeniu dochodzenia i sledztwa i interesuje mnie czy na Pani pismie tez jest pani podpis bo na moim podpisał sie za mnie asesor prokuratora Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach 2 tygodnie później... Gość -praw-bobiko Zgłoś Udostępnij CYTAT(bobiko @ 10:19) Ja takie zażalenie do Sądu za pośrednictwem prokuratora właściwego złożyłem w listopadzie 2009 roku i do tej pory nie mam żadnej odpowiedzi. Proszę napisać, czy jest jakiś czas- termin, w którym prokurator właściwy dla sprawowania nadzoru nad dochodzeniem musi wydać decyzję i zawiadomić poszkodowanego?Witam ponownie, Czy mógłbym od Państwa otrzymać odpowiedź na to pytanie? Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Gość Łukasz Nysztal Zgłoś Udostępnij CYTAT(julciaone @ 13:31) Witam chciałam sie spytac bo tez dostałam pismo o umorzeniu dochodzenia i sledztwa i interesuje mnie czy na Pani pismie tez jest pani podpis bo na moim podpisał sie za mnie asesor prokuratoraWzór zażalenia jest w części portalowej naszego serwisu. Postanowienie może wydać (zatwierdzić) również asesor. CYTATJa takie zażalenie do Sądu za pośrednictwem prokuratora właściwego złożyłem w listopadzie 2009 roku i do tej pory nie mam żadnej odpowiedzi. Proszę napisać, czy jest jakiś czas- termin, w którym prokurator właściwy dla sprawowania nadzoru nad dochodzeniem musi wydać decyzję i zawiadomić poszkodowanego?Termin nie jest jeszcze szczególnie odległy. Można zajść i zapytać się w sądzie czy wpłynęły akta i kiedy będzie posiedzenie sądu. Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach 2 lata później... Gość Taki sam Zgłoś Udostępnij A czy jest jakiś wiążący termin przewidziany przez kodeks do rozpatrzenia takiego zażalenia? Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach 1 rok później... Gość Krzysiek24fan Zgłoś Udostępnij witam . mam ogromna prosbe o pomoc w odwolaniu sie od pisma policji. Dzis dostalem postanowienie o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestepst. Chcialbym napisac odwolanie, zazalenie na to postanowienie. nie wiem tylko jak to napisac i gdzie mogłbym prosic o jakis wzor tego pisma ? powiem po krotce ze zgłosiłem szkode za policje o akcie wandalizmu, ktos rysuje , niszczy mi samochod na parkingu pod blokiem, policja nie znalazła sprawcy . a chciałbym aby sprawa toczyła sie dalej . Bardzo prosze o pomoc i z góry wam dziekuje :)) Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach W ogłoszonym we wtorek wyroku TK odpowiedział na skargę konstytucyjną spółki MKS sp. z z siedzibą w Tychach. Chodziło o zbadanie zgodności art. 330 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1904) z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Zaskarżony przepis przewiduje, że na ponowne postanowienie o umorzeniu przez organ postępowania przygotowawczego pokrzywdzony może wnieść do sądu jedynie własny-subsydiarny akt oskarżenia. Przepis nie przewiduje natomiast możliwości złożenia zażalenia na taką decyzję prokuratury lub policji. Według skarżącej, pokrzywdzony powinien mieć jednak w tej sytuacji możliwość złożenia zażalenia. Trybunał Konstytucyjny orzekł we wtorek, że przepis ten jest zgodny z konstytucją. - Art. 330 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1987, ze zm.) w zakresie, w jakim nie przewiduje możliwości zażalenia na ponowne postanowienie organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze o umorzeniu tego postępowania, jest zgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - czytamy w orzeczeniu. - W ustawie zasadniczej brak jest podstaw prawnych do oczekiwania skarżącej, że w każdej sprawie, w której czuje się pokrzywdzona zostanie wniesiony publiczny akt oskarżenia bez względu na to, czy doznany uszczerbek wypełnia znamiona przestępstwa - wskazał w ustnym uzasadnieniu sędzia Leon Kieres. I dodał, że według Trybunału, zaskarżona norma nie zamyka pokrzywdzonemu prawa do sądu. - Zdaniem Trybunału przeciwnie, dostęp ten gwarantuje w sposób dwustopniowy. Perspektywa wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia przez pokrzywdzonego skłania organy prowadzące postępowanie do bardziej wnikliwego zbadania okoliczności sprawy - zaznaczył TK. Czytaj także: RPO: w drugiej instancji decyzja o zawieszeniu procesu karnego powinna być zaskarżalna >> ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.

zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia